Zeemanschap

Inmiddels ben ik alweer een week thuis, heb weer mijn kinderen en kleinkinderen gezien, gewerkt, getraind en op het Veluwemeer geroeid met Astrid alsof er niets gebeurd is. Maar er is best veel gebeurd: ik heb de cursussen die benodigd zijn om überhaupt te mogen starten in de World's Toughest Row gevolgd en, niet onbelangrijk, tot een goed einde gebracht.

De cursus vond plaats in een kustplaatsje genaamd Teignmouth, halverwege de Zuidkust van Engeland. Ik had bedacht om er met de auto, mijn oude vertrouwde Opel Astra van 20 jaar oud, heen te rijden zodat ik mijn mountainbike achterin kon gooien. Nou, van mountainbiken kwam niet veel.

De dagen zaten volgepropt met voornamelijk theorie dus in plaats van voor de schoolbanken zat ik er zelf weer eens in. Samen met alleen maar Engelstaligen (4 andere teams) vlogen de instructeurs door de stof. Onderwerpen als navigeren (zowel elektronisch als met kaart, plotter en passer), marifoongebruik, de bewegwijzering op het water, verkeersregels, de werking van getijden, veiligheid en eerste hulp op zee kwamen aan bod. Zeg maar gerust: werden er doorheen geramd.

Ook al moest ik alle zeilen bijzetten (schijnt verboden te zijn tijdens het roeien: vraag maar aan de Dutchess of the Sea) om al het verbale Engelse geweld te kunnen volgen. Ik was soms nog aan het vertalen als de anderen al aan een of andere opdracht zaten. Gelukkig zat ik naast een behulpzame Ier die met zijn prachtige Ierse tongval mij waar nodig het een en ander verduidelijkte.

De praktijkuren waren gemakkelijker te volgen. Mensen thuis dachten dat ik ook les zou hebben in het roeien zelf maar dat was niet het geval. De praktijk bestond uit seasurvival wat niet betekent dat we met een reddingsvest om in de zee gemieterd werden, de oefeningen vonden plaats in het zwembad. In pak in het water springen op zo’n manier dat je reddingsvest automatisch opgeblazen
werd, en wat te doen als dat niet gebeurde, en in het reddingsvlot klimmen was niet voor iedereen eenvoudig om te doen. Ook oefenden we hoe we bij elkaar konden blijven want je moet je voorstellen dat op zee je elkaar binnen no time uit het oog verliest door de golven. Het was af en toe hilarisch maar ook wel confronterend dat dit allemaal bij je plan B hoort: het plan dat je liever niet volgt.

Dat geldt natuurlijk ook voor de praktijkuren die we hadden over de eerste hulp. Reanimeren op een vlakke ondergrond is een ding maar ja, waar vind je een vlakke ondergrond op zo’n klein roeibootje? Mayday, mayday, mayday en ja de hulp komt over een paar dagen. Maar goed, dit is natuurlijk plan B en niet plan A. Bij plan A gaat alles goed en de kans is natuurlijk supergroot dat alles goed gaat. Maar toch, je moet goed voorbereid zijn. Dat is wel iets wat ik me steeds meer begon te realiseren. Vandaar dat ik thuis begonnen ben met het maken van een protocollenboek waarin ik scenario’s beschrijf met de bijbehorende handelingen voor het geval dat we onverhoopt in plan B belanden. Scenario's die we ook in de voorbereiding gaan oefenen, zodat we supergoed voorbereid de oceaan op
gaan.

Ik heb heel erg veel geleerd tijdens de cursusdagen. Ik besef echter ook dat we de dingen die ik geleerd heb heel veel moeten oefenen. En dat is iets waar ik me erg op verheug. Het gaat steeds meer leven: ik heb er zin in!

Groet,
Eric